Özlem
Elimde tutmuyorum artık gereksiz hiçbir şeyi
Ve hiçbir şey elimde durmuyor
Israrla tutmak istesem de ben bir şeyleri

Bu adamlar bu kadınlar da nereden çıktı?
Tanımadığım yüzler bir anda sarmış etrafımı
Hadi gidelim burdan tüm sevdiklerim
Kaç tane kaldınızsa işte...
Tanıdığımı sandığım tanıdıklarım değilmiş onlar
Kumdan kaleler yapmıyorum artık
Taşla örülü kuleler dolduruyorum etrafıma
Ya da ben farketmeden dolmuş onlar etrafıma!
Israr etmiyorum kimseye ve ısrara karşı inatlaşıyorum
Doğru,bu şimdilik istikrarım!

Sessizlikleri canımı sıkana kadar kadar
Konuşturmuyorum kimseyi
Ben konuşurkense ısrarla dinlemelerini bekliyorum
Zaten dinliyorlar hiç bekletmeden
Her zaman konuşmam bilirsin sanırım o nedenden!
Şimdi ben istikrarıma istekler yüklüyorum
Sabır gösterdiğim şeyler varmış bu zamana kadar
Ne uğruna hala anlamadığım
Şimdi çok fazla sabır bekliyorum
Ve gerektiğinde ısrarcı şefkatler...

Haklı olabilirsin,ben ne istediğimi bile bilmiyorum
Peki onlar ne istediler bizden,neden kederlendirdiler?
Bu cümle bile kendi içinde istikrar
Kalemimden çıkmasına alışkın değilim,doğru

Birileri anlamasa da
Ve ben istikrarımı bozmamak adına anlatmasam da
Çocukken anlatılan masallar dönmüyor etrafımızda
Ve onlara inanan saf yüreğim de kalmadı!
Birileri istikrarımı hedef alıp ısrarla kötüleşmemi istediler
Kendi kuyularına ve kuytularına aldılar beni
Korku içinde kokularını tanıdım
Paranoyak hareketlerim endişelendirse de beni
Kendime saldıracak bir halim yok
Boş kalmadı umutlar
Ama atlayacak bir hedefim dahi yok!

En yakınlarımı en uzaklarımın yanına atıyorum
Ve onlar atıldıklarından habersiz
Yakınımda dolaşıyorlar
Ama sadece bedenleriyle!
Ruhları kalmadı çünkü
Ararsanız attığım yerde
Bir çöp yığını olup hayatımdan silinivermekte...
Etrafımda dolanan ruhsuz bedenlere ise
İçimde biriktirdiğim değişken ruhlardan dolduruyorum
Israrla istikrarın savaşı olup çıkıyorum
Çirkinleşmiş dünyalarında!

Atılan ruhlarını da yakıyorum
Sonra karşısında ısınıp kahkaha atıyorum
Koşuyorum ayakkabılarımı çıkarıp çıplak ayakla..
Son bir kez dönüp bakmıyorum bile onlara
İstikrarımı bozmadan yol alıyorum sonsuzluğa

İçi boş bedenleri bırakıp
Bu kez gerçek ruhlar arıyorum
İhtiyacı olanlara vermek adına!

                                       Mehmet UĞURLU...
BEn Bu Şiiri YAzarken Kendimden geçtim :'(:'(




Sevmeyeceğim

Gündüzüm yok gecelerdeyim
Sen olmayınca
Geçmiyor zamanım gün doğmayacak
Işığım yok kederlerdeyim
Karanlık sokaklarda
Gülüm öldü, bir daha hiç solmayacak

Açmayacak çiçekler
Bir daha baharı görmeyeceğim
Senden bana hatıra acı gerçekler
Ölsem de bir daha sevmeyeceğim

MEHMET UĞURLU

Sensizlik

Bataklıklar benim meskenim oldu
Bir dağ misali çöktüm yerimde
Kavruldu hayatım baharım soldu
Kaldım deryaların en derininde

Gelmeyecek bir daha gençliğim benim
Ne sen kaldın bende ne resimlerin
Doğmayacak bir daha güneşim benim
Ne ben kaldım bende ne sevdiklerim

Geceler tek tesellim oldular
Sessizlikte onlarla yürüyorum
Düşünürken sırdaşım arkadaşım oldular
Her günün doğuşunda onlarla ölüyorum

MEHMET UĞURLU